Το ζήτημα δεν είναι ένας κοροναϊός- αλλά μία κατάρρευση - Κλεάνθης Γρίβας

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020, 19:35
Κλεάνθης Γρίβας
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ - ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΠΑΝΙΚΟΥ ΙΣΟΝ ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Κλεάνθης Γρίβας
24-03-2020

Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος απονέκρωσης της ζωής ολόκληρων κοινωνιών, παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ: ΗΜΕΡΕΣ 1938
1. ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
2. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
3. Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ: ΤΟ ΝΕΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ»
4. FOREIGN AFFAIRS: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ
5. Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΑΪΟΥ
• ΣΗΜΕΙΟ ΑΦΕΤΗΡΙΑΣ: O Δείκτης Θανάτων    
• ΕΛΛΑΔΑ: Δείκτης Θανάτων 9,3
• ΙΤΑΛΙΑ: Δείκτης Θανάτων  10,3
6. ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ;
7. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ
1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΟΙ: Τί μας λέει η Βιολογία
2. ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΟΣΟΓΟΝΩΝ ΙΩΝ
3. ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ και ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
4. ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΟΣΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ
5. Η ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΏΝ» ΜΕΛΕΤΩΝ (Dr. John Ioannidis)
6. ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: ΠΕΡΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ


ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ: ΗΜΕΡΕΣ 1938
Βιέννη, 15 Μαρτίου 1938: Διακόσιες πενήντα χιλιάδες παραληρούντων Αυστριακών συνωθούμενοι στην πλατεία του δημαρχείου, ζητωκραυγάζουν εκστατικοί έναν μυστακοφόρο παρανοϊκό που μόλις είχε «καταλάβει» τη χώρα τους, που τους υπόσχεται ότι θα την καταστήσει «παράδεισο». Για να την μετατρέψει σε κόλαση και ερείπια, επτά χρόνια αργότερα.
Όπως έχει καταδειχθεί κατ’ επανάληψη από την Ιστορία, σε συνθήκες κρίσης, οι άνθρωποι ως μόρια μάζας (σ’ αντίθεση με τους ανθρώπους ως άτομα) συσπειρώνονται πάντοτε πίσω από κάποιον αδίστακτο και ανενδοίαστο δημαγωγό που τους υπόσχεται «σωτηρία», για να τους οδηγήσει, τελικά, στην κόλαση.
Κι η επίγνωση αυτού του ιστορικού διδάγματος αποτελεί το έναυσμα των προβληματισμών που αναπτύσσω παρακάτω. Και τις διατυπώνω, έχοντας με πλήρη συνείδηση ότι «μιλώ μόνο εξ’ ονόματός μου, δίνοντας στον εαυτό μου το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κ. Καστοριάδης), και ότι μιλάω έτσι, γιατί είμαι αυτό που είμαι και δεν μπορώ παρά να είμαι αυτό που είμαι.

1. ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος απονέκρωσης της ζωής ολόκληρων κοινωνιών παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο].

Είναι δυνατόν να νεκρώνει η παγκόσμια οικονομία και κοινωνία, με μια πρωτοφανή σε έκταση κινητοποίηση και με την επιβολή μέτρων αστυνομικού κράτους,  μόνο  και  μόνο  για να εξυπηρετηθούν κάποια επιμέρους συμφέροντα μιας ομάδας συμφερόντων από τις πολλές που συγκροτούν το λαβύρινθο του χρηματιστικού κεφαλαίου, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της έκρηξης ενός συνήθους «ιού» της (παλαιόθεν γνωστής), ομάδας των κορωναϊών;

Εάν η απάντηση είναι «όχι», τότε εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι το συμφέρον μιας επιμέρους ισχυρής κοινωνικής ομάδας, αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο, που άπτεται των αλλαγών στη διεθνή «αρχιτεκτονική της ισχύος».


2. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
(1) Αν κρίνει κανείς, ΟΧΙ από τα δημοσιεύματα των ευκαιριακών δημοσιογραφίσκων της «πλάκας» (που με κάποια άνωθεν «θεία επιφοίτηση» προβάλλονται ως γνώστες παντός του επιστητού), ΑΛΛΑ από την αρθρογραφία εκείνων που κινούνται στο περιβάλλον όσων συμμετέχουν στη διαμόρφωση των σχεδιασμών και τη λήψη των αποφάσεων που τις υλοποιούν, είναι φανερό ότι η περί κορωναϊού παράνοια ΠΡΟΕΚΥΨΕ στο πλαίσιο της, πανθομολογουμένης πια, κατάρρευσης των ισορροπιών με τις οποίες λειτουργούσε μέχρι σήμερα ο μεταπολεμικός κόσμος.
(2) Η -σκοπίμως, καλλιεργούμενη- τρομοκρατία ενός υπαρκτού κορωναϊού, είναι το μέσο της διαχείρισης μιας κρίσης που υπερβαίνει τον όποιο κορωναϊό. Μιας κρίσης που ΔΕΝ αφορά κάποιον κορωναϊό, ΑΛΛΑ μια πραγματική συνολική κατάρρευση:

Την κατάρρευση της θρησκείας του Νεοφιλελευθερισμού που οδήγησε στην κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας και των κοινωνιών και, τελικά στην κατάρρευση της ισορροπίας των δυνάμεων που καθόριζε τη λειτουργία του πλανήτη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα. Δηλαδή, στην κατάρρευση της γεωπολιτικής ισορροπίας που παρείχε, καλώς ή κακώς, ένα πλαίσιο συνύπαρξης των κρατών και, κατά συνέπεια,  ένα  τρόπο  λειτουργίας  των κοινωνιών,  σε παγκόσμιο επίπεδο.

(3)  Φυσικά, δεδομένου ότι η Φύση και η Εξουσία δεν ανέχονται το κενό, όταν  ένα σύστημα καταρρέει, πρέπει να  το διαδεχθεί κάποιο άλλο. Συνεπώς, το ερώτημα είναι έχει τρία σκέλη:
• ΠΟΙΟ σύστημα θα καλύψει το κενό του σημερινού (κατά γενική παραδοχή, καταρρέοντος) συστήματος.
• ΜΕ ΠΟΙΑ μεθόδευση θα γίνει η «διαδοχή» του (ας μη ξεχνάμε ότι ο πρόσφατος «πόλεμος διαδοχής» στην αιματηρή περίοδο 1914-1945, στοίχισε στην ανθρωπότητα πάνω από 100 εκατομμύρια νεκρούς).
• ΠΩΣ ΘΑ ΕΛΕΓΘΕΙ η αναμενόμενη (και πιθανώς, ανεξέλεγκτη, οργίλη και βίαιη) αντίδραση, εκείνων που θα θίγονται απ' αυτό.
Και, σ’ αυτό το σκέλος του ερωτήματος, παρεμβαίνει, ως γενική πρόβα,  η πανταχού 
παρούσα και τα πάντα πληρούσα, «μυστηριώδης» ιική απειλή.
(4) Όλοι οι, άκρως αιματηροί, «πόλεμοι διαδοχής» στην ιστορία του, εγγενώς σχιζοφρενικού, ανθρώπινου είδους, ποτέ δεν προβλήθηκαν ως τέτοιοι. Προβάλλονταν πάντοτε ως πόλεμοι για την υπεράσπιση κάποιων σαθρών ιδεοληψιών για την μοναδική «ορθή» θρησκευτική πίστη, την «καθαρότητα» του αίματος και της φυλής, την υπεράσπιση κάποιων μεταφυσικών «νόμων» της ιστορίας, κ.ο.κ.

Και τώρα, που εξαντλήθηκε το οπλοστάσιο των αμιγώς μεταφυσικών αιτιάσεων, επιχειρείται η επίκληση μιας μεταφυσικής «επιστημονικής» αιτίασης: η αντιμετώπιση ενός ιού που μας συντροφεύει επί χιλιετίες.

Έτσι, πλάι στον θρησκευτικό φανατισμό έρχεται να προστεθεί και ένας «επιστημονικός» φανατισμός, που συνδυάζονται σε ένα διανοητικά επικίνδυνο και τοξικό χαρμάνι.

Γιατί, βέβαια, η άκριτη πίστη στον «ένα και αληθινό Θεό» και η άκριτη πίστη στη «μία και αληθινή επιστήμη», δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές.

3. Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ: TO NEO «ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ»

Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες, όλοι οι μεγάλοι «παίκτες» βρίσκονται επί σκηνής, προετοιμαζόμενοι για το ανέβασμα μιας σαιξπηρικής τραγωδίας: Το –ακόμη– δημοκρατικό καθεστώς των ΗΠΑ, το ολοκληρωτικό καθεστώς της ΚΙΝΑΣ, το ημι-ολοκληρωτικό καθεστώς της ΡΩΣΙΑΣ και το «εν υπνώσει» και «απροσδιόριστου» χαρακτηρισμού, καθεστώς της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (που, δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι δεν είναι ούτε «ευρωπαϊκή» ούτε «ένωση»), βρίσκονται σε θέσεις μάχης, περιβαλλόμενες από τις χώρες μεσαίας ισχύος που επιδιώκουν να πάρουν μέρος στο νέο Μεγάλο Παζάρι όπου θα διακανονιστούν οι διάδοχες «Σφαίρες Επιρροής».

Από τις παραπάνω δυνάμεις, ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί ο εμφανής βαθμιαίος μετασχηματισμός της Ευρώπης (οι άλλες τρεις δυνάμεις είναι αυτό που ήταν πάντα), ο χάρτης της οποίας διαρκώς μαυρίζει από τη συνεχή αύξηση των καθεστώτων με απροκάλυπτο εθνικιστικό και ρατσιστικό υπόβαθρο, πράγμα που δείχνει μια ασυγχώρητη ιστορική αμνησία σε σχέση με τις αντίστοιχες αλλαγές της περιόδου του Μεσοπολέμου και για το γεγονός ότι η αξία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δυστυχώς συνειδητοποιήθηκε μόνο όταν αυτή συντρίφτηκε από αντικοινοβουλευτικές δυνάμεις και η επανακατάκτησή της έγινε με ένα τεράστιο ανθρώπινο και υλικό κόστος.

Το «Μεγάλο Παζάρι» στις 9-10 Οκτωβρίου 1944 στη Μόσχα (ανάμεσα στον Τσόρτσιλ και στον Στάλιν) που επικυρώθηκε στη Γιάλτα  στις  4-11 Φεβρουαρίου 1945 (από τους Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν), ήταν το προϊόν μιας παγκόσμιας ανθρωποθυσίας που, το αφόρητο ψυχικό και υλικό βάρος της, επικαλύφθηκε με την «ουδέτερη» ονομασία Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, (αντί του ορθότερου Δεύτερη Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή), ο οποίος διάρκεσε 6 χρόνια (1939-1945), κόστισε πάνω από 65 εκατομμύρια νεκρούς, πολλούς περισσότερους ξεριζωμένους και χιλιάδες ερειπωμένες πόλεις και χωριά.

Αυτό το «Μεγάλο Παζάρι» ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις που αναδείχθηκαν από την δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, διαμόρφωσε το πλαίσιο της ισορροπίας που έζησε η ανθρωπότητα από το 1945 μέχρι το 1989, όταν ξαφνικά άρχισαν να αλλάζουν τα πάντα.

Μετά το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως μοναδικός «ηπειρωτικός ηγεμόνας» στον πλανήτη, επιβλήθηκαν σχεδόν αβίαστα ως αναμφισβήτητος «παγκόσμιος ρυθμιστής» κατά την περίοδο 1945-1989, εποπτεύοντας και συντηρώντας μια «κατάσταση ισορροπίας» η οποία άρχισε να κατεδαφίζεται μετά το 1989.

Δύο παράγοντες έπαιξαν ρόλο σ’ αυτό: πρώτον, η εμφάνιση της Κίνας, που μεταφράζει την οικονομική της ανάπτυξη σε πολιτικές διεκδίκησης της «ηγεμονίας» στην ήπειρό της (πράγμα που θα της επιτρέψει να απαιτήσει να μοιραστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες το ρόλο του «παγκόσμιου ρυθμιστή»), και δεύτερον, η όλο και πιο εμφανής αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του παγκόσμιου ηγεμονικού τους ρόλου.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η σύγκρουση ανάμεσα στις φθίνουσες (αλλά ακόμα πανίσχυρες) Ηνωμένες Πολιτείες και στην ανερχόμενη Κίνα, είναι αναπόφευκτη και, προς το παρόν, εκδηλώνεται στο οικονομικό και τεχνολογικό πεδίο. Και, λέω, προς το παρόν, γιατί οι συγκρούσεις σ’ αυτό το επίπεδο μπορεί να είναι οξύτατες αλλά δεν είναι στρατιωτικές. Αλλά, θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε στρατιωτικές, εάν η Κίνα επιχειρήσει να επιβληθεί ως «ηγεμόνας» στην ήπειρό της, ενάντια στις άλλες μεγάλες δυνάμεις της περιοχής (Ιαπωνία, Ινδία). Σε μια τέτοια περίπτωση, η πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα θα ήταν αναπόφευκτη.

Παρένθεση: η Ρωσία, μπορεί να θεωρείται «μεγάλη δύναμη» αλλά δεν μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του «ηπειρωτικού ηγεμόνα», πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε βλέψη της για συμμετοχή στην κλειστή λέσχη των «παγκόσμιων ρυθμιστών» (που, προς το παρόν, παραμένει μονομελής), κι αυτό γιατί είναι μια χώρα που εκτείνεται σε δύο ηπείρους (ευρωπαϊκή και ασιατική) και σε καμιά απ’ αυτές δεν μπορεί να επιβληθεί ως «ηπειρωτικός ηγεμόνας».

Στο πλαίσιο αυτής της πολυεπίπεδης μη-στρατιωτικής σύγκρουσης, η εργαλειακή χρήση της επιδημίας του κορωναϊού αποκτά μια προφανή σημασία και για την Κίνα και για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

• Στον οικονομικό τομέα, η Κίνα απέσπασε ήδη τη διεθνή αναγνώριση των αντιπάλων της, οι οποίοι πρόβαλαν ως «μοντέλο» τη γρήγορη οικονομική της ανάπτυξη, παραβλέποντας το (δουλοκτητικό) καθεστώς στο πλαίσιο του οποίου επιτεύχθηκε αυτή η «ανάπτυξη», με την καταδίκη απροσδιόριστου αριθμού ανθρώπων στην εξαθλίωση και τις μη-αντιστρεπτές βλάβες στο φυσικό περιβάλλον. Πρόκειται για την ίδια αντίδραση των ίδιων κύκλων που εγκωμίαζαν τη γρήγορη εκβιομηχάνιση της σταλινικής Ρωσίας, αποστρέφοντας το βλέμμα τους από τα εκατομμύρια ανθρώπους που θυσιάστηκαν στα γρανάζια των «πεντάχρονων πλάνων».

• Στον τομέα της αποτελεσματικότητας στην αντιμετώπιση κάποιας καταστροφής (εν προκειμένω, στο πεδίο της υγείας), η Κίνα απέσπασε ήδη τη διεθνή αναγνώριση των αντιπάλων της, οι οποίοι πρόβαλαν ως «μοντέλο» τα αστυνομικού χαρακτήρα μέτρα που επέβαλε η κινέζικη κυβέρνηση σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, για την ανακοπή της διάδοσης του «νέου» κορωναϊού (μια αποτελεσματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίζεται πάντα με επιφύλαξη, έχοντας κατά νου ότι ο απόλυτος έλεγχος των πληροφοριών από το Κ.Κ. Κίνας, του επιτρέπει να προβάλλει όποια εικόνα της κατάστασης του εξυπηρετεί τις γεωπολιτικές βλέψεις του).

4. FOREIGN AFFAIRS: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ

Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), που ιδρύθηκε το 1921, είναι ένα μη-κερδοσκοπικό think tank που εστιάζει τη δραστηριότητά του στην εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις των ΗΠΑ και παίζει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση της εκάστοτε ηγετικής ομάδας του υπουργείου εξωτερικών και στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Έχει την έδρα του στη Νέα Υόρκη και ένα πρόσθετο γραφείο στην Ουάσιγκτον. Μεταξύ των 4.900 μελών του, περιλαμβάνονται κορυφαίοι πολιτικοί, πάνω από 12 υπουργοί, ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι, διευθυντές της CIA, τραπεζίτες, δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίων και ανώτερα στελέχη των μέσων ενημέρωσης.
Στις συνεδριάσεις του CFR καλούνται κυβερνητικοί αξιωματούχοι, παγκόσμιοι επιχειρηματικοί ηγέτες και εξέχοντα μέλη των υπηρεσιών πληροφοριών και του υπουργείου εξωτερικών, για τη συζήτηση διεθνών θεμάτων.
Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), εκδίδει το μεγάλης κυκλοφορίας και επιρροής, διμηνιαίο περιοδικό Foreign Affairs, παράλληλα, εκτελεί το Πρόγραμμα Σπουδών David Rockefeller, επηρεάζει την εξωτερική πολιτική, διατυπώνοντας συστάσεις προς την εκάστοτε προεδρία και τη διπλωματική κοινότητα, και αλληλοεπιδρά με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με δημοσιεύματα επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής.
Η κάλυψη της πανδημίας του κορωναϊού από το περιοδικό Foreign Affairs, ρίχνει φως στα πραγματικά διακυβεύματα των ανελέητων συγκρούσεων που διεξάγονται πίσω απ’ αυτή. Γιατί, μέσα απ’ την αρθρογραφία του, καθίσταται φανερό ότι το μείζον πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι ένας κορωναϊός αλλά μια κατάρρευση, και ο τρόπος με τον οποίο θα καλυφθεί το κενό που δημιουργεί.

Παρατίθενται όλα τα σχετικά άρθρα από 1 Ιανουαρίου 2020 μέχρι σήμερα:


Έτσι, μεταξύ των άλλων, πολλοί διανοητικοί κλόουν που  χλεύαζαν την κρατική παρέμβαση στην οικονομία, τώρα παρακαλούν το «κράτος νυχτοφύλακα» να τους σώσει από τις συνέπειες της κατάρρευσης του νεοφιλελευθερισμού (και, παρεμπιπτόντως, από τον «ιό») και όσοι απ’ αυτούς « αντιμάχονταν » τον ολοκληρωτισμό, προβάλλουν τώρα ως μοντέλο αποτελεσματικότητας την Κίνα, παρακάμπτοντας τον ολοκληρωτικό της χαρακτήρα, στον οποίο οφείλει τη δυνατότητά της να ελέγχει ασφυκτικά τη ροή των πληροφοριών, με αποτέλεσμα, να προβάλλει στο (αχανές) εσωτερικό της και στον (αφελή) έξω κόσμο την εικόνα της που επιθυμεί.

 
5. Η ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ «ΝΕΟΥ» ΚΟΡΩΝΑΪΟΥ
    Η παράνοια του Μαζικού Πανικού με τη γλώσσα των αριθμών
Η παράνοια του πανικού στην οποία βυθίστηκαν όλες οι χώρες, σε σχέση με τον κίνδυνο που μορφοποιείται με τον «νέο», «μυστηριώδη» και «εξωτικό» ιό του Wuhan (2019-nCoV), εξάλειψε κάθε δυνατότητα λογικής σκέψης και ήρεμου διαλόγου, με συνέπεια να βιώνουμε τρομακτικές σκηνές από τη λειτουργία του αναδυόμενου αστυνομικού κράτους.
(1) ΣΗΜΕΙΟ ΑΦΕΤΗΡΙΑΣ: Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΘΑΝΑΤΩΝ
ΠΑΡΑΔΟΧΗ: Οι διακυμάνσεις του πληθυσμού κάθε χώρας σε κανονικές συνθήκες, εξαρτώνται από τη σχέση μεταξύ του Δείκτη Γεννήσεων και του Δείκτη Θανάτων: εάν ο Δείκτης Γεννήσεων είναι μεγαλύτερος από τον Δείκτη Θανάτων, σημειώνεται αύξηση του πληθυσμού, ενώ εάν ο Δείκτης Γεννήσεων είναι μικρότερος από τον Δείκτη Θανάτων, σημειώνεται μείωση του πληθυσμού.

Όλες οι «επιστημονικές» μελέτες σε σχέση με την επιδημία του κορωναϊού στηρίζονται σε στοιχεία που μεταβάλλονται από στιγμή σε στιγμή και, συνεπώς, αποτελούν άνευ αξίας απλές υποθέσεις που είναι καταδικασμένες να παραμείνουν υποθέσεις.

Οποιαδήποτε αξιόπιστη προσέγγιση στη θνησιμότητα του κορωναϊού πρέπει να ξεκινάει από την εκτίμηση της κατάστασης σε σύγκριση με ένα σταθερό δεδομένο και, εν προκειμένω, το μόνο σταθερό δεδομένο είναι ο δείκτης θανάτων  που χαρακτηρίζει κάθε χώρα (δηλαδή, ο δείκτης των θανάτων από όλες τις αιτίες, στη διάρκεια ενός έτους).

Εάν επιχειρηθεί μια τέτοια προσέγγιση, η αριθμολαγνεία των κέντρων της εξουσίας και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης που πυροδοτεί διαρκώς τον πανικό του κορωναϊού, διαλύεται.

(2)  Ε Λ Λ Α Δ Α

ΔΕΔΟΜΕΝΟ: Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΘΑΝΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ 9,3 (2019)
• Ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι 10.000.000
•  Ο δείκτης θανάτων είναι 9,3 σε κάθε 1.000 άτομα (2019, Eurostat).

• Αυτό σημαίνει ότι σε έναν πληθυσμό 10.000.000 με Δείκτη Θανάτων 9,3, οι αναμενόμενοι «κανονικοί» θάνατοι από όλες τις αιτίες ανέρχονται σε 93.000 ετησίως, πράγμα που, διαιρούμενο διά 360 (το Μαθηματικό Eτος έχει 360 ημέρες), αντιστοιχεί σε 258 θανάτους κάθε μέρα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ιού του Wuhan, σημειώνονται στην Ελλάδα ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από 258 θάνατοι κάθε μέρα;

Αν ναι, πώς αποδεικνύεται;
Αν όχι, γιατί αναφερόμαστε διαρκώς σε «θανατηφόρο ιό» και γιατί παίρνουμε θανατηφόρα μέτρα σε βάρος της κοινωνίας;

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Για λόγους σύγκρισης σημειώνεται ότι στην Ελλάδα, σε σχέση με τη γρίπη, μέχρι τις 11/3/2020 διαπιστώθηκαν 238 σοβαρά κρούσματα και καταγράφηκαν 90 Θάνατοι από Γρίπη [απ’ αυτά, τα 83 (92,2%) ανήκαν σε κλινική ομάδα υψηλού κινδύνου].

https://www.kathimerini.gr/1068854/article/epikairothta/ellada/synolika-90-nekroi-sthn-ellada-apo-griph

(3)  Ι Τ Α Λ Ι Α

ΔΕΔΟΜΕΝΟ: Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΘΑΝΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ 10,3.
  • Ο πληθυσμός της Ιταλίας είναι 60.000.000.
     
  • Ο δείκτης θανάτων είναι 10,3 σε κάθε 1.000 άτομα (2019).
     
  • Αυτό σημαίνει ότι σε έναν πληθυσμό 60.000.000, με Δείκτη Θανάτων 10,3, οι αναμενόμενοι «κανονικοί» θάνατοι από όλες τις αιτίες ανέρχονται σε 636.0000 ετησίως, πράγμα που, διαιρούμενο διά 360 (επαναλαμβάνω ότι το Μαθηματικό Eτος έχει 360 ημέρες), αντιστοιχεί σε 1.766 θανάτους κάθε μέρα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ιού του Wuhan, σημειώνονται στην Ιταλία, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από 1.766 θάνατοι κάθε μέρα;

Αν ναι, πώς αποδεικνύεται;
Αν όχι, γιατί αναφερόμαστε διαρκώς σε «θανατηφόρο ιό» και γιατί παίρνουμε θανατηφόρα μέτρα σε βάρος της κοινωνίας;

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ: Το Μαθηματικό Eτος υπολογίζεται σε 360 ημέρες. Ο παιδιόθεν φίλος και μαθηματικός Χαράλαμπος Βαϊζίδης, στου οποίου  τη βοήθεια προσέτρεξα, μου έγραψε: «για να σε προφυλάξω από τους ‘ειδικούς’ της Στατιστικής, σου στέλνω την άποψη ενός Ειδικού για την αξία του ΑΔΡΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΘΑΝΑΤΩΝ, όπως λέγεται. Βλ. σελ. 38 της εργασίας που εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς».
http://dione.lib.unipi.gr/xmlui/bitstream/handle/unipi/9810/Raikos_Dionisios.pdf?sequence=1&isAllowed=y

6. ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ;

ΕΡΩΤΗΣΗ:  ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ είναι ο Ιός του Wuhan σε σύγκριση με τον Ιό της Γρίπης (για τον οποίο δεν μπήκαν ποτέ στην «κατάψυξη» ολόκληρες χώρες;)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στις 24/01/2020, ο William Schaffner (καθηγητής της Προληπτικής Ιατρικής στο Τμήμα Πολιτικής της Υγείας, και στο Τμήμα Λοιμωδών Νόσων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Vanderbilt, Nashville του Tennessee και ειδικός στα εμβόλια), δήλωσε στο Kaiser Health News (KHN)
«Όταν σκεφτόμαστε τον σχετικό κίνδυνο του νέου κοροναϊού και του ιού της γρίπης, δεν υπάρχει σύγκριση: Ο νέος κοροναϊός θα αποτελεί ένα μικρό στίγμα στο πλαίσιο της σύγκρισής του [με τον ιό της γρίπης]. Ο κίνδυνος είναι ασήμαντος… Απλώς, η επιλογή για το αν θα κάνουν εμβόλιο γρίπης ή όχι, μπορεί να δώσει στους ανθρώπους μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Η εξοικείωση γεννά την αδιαφορία. Επιπλέον, το εμβόλιο της εποχικής γρίπης δεν είναι ποτέ 100% αποτελεσματικό: το 2018 ήταν αποτελεσματικό στο 29% των εμβολιασθέντων… Αντίθετα, ο κοροναϊός δημιουργεί άγχος, επειδή είναι νέος, μυστηριώδης και προέρχεται από ένα εξωτικό μέρος».

https://khn.org/news/flu-far-deadlier-than-wuhan-virus/

  • Τα «Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νόσων» (CDC) θεωρούν ότι: «ο άμεσος κίνδυνος για την υγεία από τον ιό 2019-nCoV στο γενικό πληθυσμό των ΗΠΑ, θεωρείται χαμηλός αυτή τη φορά».
    CDC:     Weekly U.S. Influenza Surveillance Report
    https://www.cdc.gov/flu/weekly/index.htm
     
  • Αντιθέτως, σοβαρός κίνδυνος για την υγεία των Αμερικανών -όχι μόνο τώρα, αλλά κάθε χρόνο- είναι η γρίπη.
     
  • Στις ΗΠΑ (πληθυσμός: 328.239.523), κατά τη διάρκεια της εποχής της γρίπης (2019-2020), από τον Οκτώβριο 2019 μέχρι σήμερα, ελέγχθηκαν 1.130.489 δείγματα, και αριθμός των θετικών δειγμάτων της γρίπης ήταν 231.654 (20,5%). Και «τα CDC εκτιμούν ότι μέχρι στιγμής φέτος έχουν υπάρξει τουλάχιστον 38 εκατομμύρια ασθενείς με γρίπη, 390.000 νοσηλείες και 23.000 θάνατοι από τη γρίπη»."

    https://www.cdc.gov/flu/weekly/#ClinicalLaboratories

Η σύγκρισή του ιού της Γρίπης και του ιού του Wuhan, είναι αποκαλυπτική για το πραγματικό μέγεθος της απειλής.

7. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
 «ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

Για πρώτη φορά στη διάρκεια της γνωστής Ιστορίας, η ύπαρξη ενός μεταδοτικού νοσήματος προβάλλεται ως λόγος απονέκρωσης της ζωής ολόκληρων κοινωνιών [παρά το γεγονός ότι η θνησιμότητά του υπολείπεται κατά πολύ της θνησιμότητας της γρίπης που μας επισκέπτεται σταθερά κάθε χρόνο].

Με βάση όλα όσα αναπτύχθηκαν παραπάνω, αυτή η σαιξπηρική τραγωδία που παίζεται σε μια πλανητική σκηνή, μπορεί να οδηγήσει:

  • είτε στην αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την δημοκρατία (με το πολιτικό και κοινωνικό της περιεχόμενο), και σε ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο.
     
  • είτε στην «κινεζοποίηση» της παγκόσμιας κοινωνίας με παραλλαγές που θα αποτελούν κάποια αποκρουστικά υβρίδια που θα συνδυάζουν σε διαφορετικές δόσεις από το «Εμείς» (1921) του Yevgeny Zamiatin, τον «Γενναίο Καινούριο Κόσμο» (1932) του Aldous Huxley, τη «Φάρμα των Ζώων» (1945) και το «1984» (1949) του George Orwell, το «Φαρενάϊτ 451» (1953) του Ray Bradbury, και το «Ρινόκεροι» (1959) του Eugene Ionesco.

Πράγμα για το οποίο θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι…

Κλεάνθης Γρίβας
24 Μαρτίου 2020



ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ

1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΟΙ

Όπως γράφει ο σημαντικός αυστριακός βιολόγος και βιοχημικός Gottfried Schatz:

«Στη μάχη του ανθρώπου με τους παθογόνους μικροοργανισμούς, ο άνθρωπος θα βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα πίσω απ’ αυτούς.

Ο οργανισμός μας αποτελείται από 10.000 δισεκατομμύρια ανθρώπινα κύτταρα και από 10πλάσια έως 20πλάσια βακτηριακά κύτταρα… τα βακτηριακά κύτταρα είναι περίπου 1.000 φορές μικρότερα από τα ανθρώπινα, και συνολικά ζυγίζουν περίπου 1 με 2 κιλά…

Πολλά από τα βακτήρια αυτά είναι τόσο σημαντικά για την υγεία μας όσο σχεδόν και το γενετικό μας υλικό. Απομακρύνουν παθογόνα βακτήρια και, στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, συνέβαλαν στην ανάπτυξη του ανοσοποιητικού μας συστήματος, ενώ κατά την παιδική μας ηλικία προσέφεραν στον οργανισμό μας τις σημαντικές για την επιβίωσή μας βιταμίνες Κ, Β12 και φυλλικό οξύ, επειδή μπορούν να τις συνθέσουν από απλά δομικά στοιχεία. Τούτες οι βιταμίνες δεν συντίθενται από τον ανθρώπινο οργανισμό... [Κι έτσι], όσο είμαστε καλά στην υγεία μας και ζούμε χωρίς υπερβολές και καταχρήσεις, το ανοσοποιητικό μας σύστημα καταφέρνει να έχει υπό έλεγχο όλων των ειδών τα βακτήρια, και τα χρήσιμα και τα παθογόνα…

Στον αγώνα μας κατά των βακτηρίων κερδίζουμε βέβαια τη μια μάχη μετά την άλλη, αλλά τον πόλεμο εναντίον τους δεν θα μπορέσουμε να τον κερδίσουμε ποτέ ολοκληρωτικά, γιατί δισεκατομμύρια βακτήρια που αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς θα βρίσκουν συνέχεια τρόπους να ξεγελούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Επιπλέον, είδη ιών άγνωστα έως πριν μερικές δεκαετίες —όπως ο ιός του AIDS— θα αποτελούν μια ολοένα και πιο σοβαρή απειλή για το ανθρώπινο είδος».

Gottfried Schatz: Βιολογία, ένας κήπος γεμάτος θαύματα
(Παν/κές Εκδόσεις Κρήτης, 2018, σελ. 54-55)



2. ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΘΟΓΟΝΩΝ ΙΩΝ

  • Φυσικά πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά κάθε λοιμώδης νόσος. Απέναντι στους παθογόνους μικροοργανισμούς (ιούς και μικρόβια) διαθέτουμε: (α) το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που πρέπει να το ενισχύουμε διαρκώς και (β) ορισμένα εξαρτημένα πολιτιστικά αντανακλαστικά (που καλλιεργούνται στο οικογενειακό και το κοινωνικό περιβάλλον μας ως συμπεριφορές αυτο- και έτερο- σεβασμού, και ως τέτοια δεν χρειάζεται να μας επιβάλλονται από κάποιον επίδοξο «σωτήρα»). Αυτά τα εξαρτημένα πολιτιστικά αντανακλαστικά λειτουργούν προστατευτικά για μας και τους άλλους. Για παράδειγμα, κανένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν βήχει χωρίς να καλύπτει το στόμα του, ανεξάρτητα απ’ το εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει κάποιος κορωναϊός.
     
  • Συνεπώς, είναι ευθύνη και υποχρέωση του καθενός μας να παίρνουμε μέτρα για την προστασία των ευπαθών ομάδων, χωρίς να απονεκρώνουμε τη ζωή των μη-ευπαθών ομάδων και, κυρίως, χωρίς να περιμένουμε κάποιον Γκοντό που θα μας «σώσει».
     
  • Όμως, η λήψη έλλογων μέτρων δεν σημαίνει και παράδοση στον παράλογο φόβο για τους μικροοργανισμούς με τους οποίους συμβιώνουμε επί δισεκατομμύρια χρόνια και θα συμβιώνουμε μαζί τους για όσο θα υπάρχει το ανθρώπινο είδος.
     
  • Αλλά, πρέπει να φοβόμαστε κάποιους άλλους «ιούς» πολύ πιο επικίνδυνους: τους ιούς του ολοκληρωτισμού, του ναζισμού, του σταλινισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, που όλοι χρησιμοποιήθηκαν (και χρησιμοποιούνται) από διάφορους αυτόκλητους «σωτήρες» σε διάφορες εποχές και χώρες, χάρη στην ενθουσιώδη υποστήριξή τους από την ανθρωπόμαζα, με ένα τεράστιο –κάθε φορά– ανθρώπινο και υλικό κόστος.

    Γιατί, όπως διδάσκει η αιματοβαμμένη Ιστορία του, εγγενώς σχιζοφρενικού, ανθρώπινου είδους, απέναντι σ’ αυτούς τους «ιούς» δεν διαθέτουμε κανένα «ανοσοποιητικό σύστημα».


3. ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ και ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

  • Έπρεπε να κλείσουν προσωρινά οι χώροι μαζικής συνάθροισης;

    Φυσικά, έπρεπε να κλείσουν. Αλλά για να ξανανοίξουν, αφού υποστούν απολύμανση.     Γιατί, π.χ., εάν οι μαθητές, ξαναγύριζαν στο ίδιο, ενδεχομένως μολυσματικό περιβάλλον, το κλείσιμο των σχολείων στερείται νοήματος. Κι αυτό ισχύει για όλους τους παρεμφερείς χώρους

    Άραγε,     σε πόσα σχολεία, νοσοκομεία, στρατώνες, δημόσιες υπηρεσίες, και στους άλλους χώρους «συνάθροισης» έγιναν απολυμάνσεις; Σίγουρα, αυτό είναι δυσκολότερο από τα εύκολα λογύδρια (και τον απωθητικό αφορισματικό λόγο) των κάθε είδους δημαγωγών.
     
  • Πρέπει να προστατευθεί το Σύστημα Υγείας και οι άνθρωποι που το στελεχώνουν και το λειτουργούν;

    Αυτονοήτως, πρέπει να προστατευτεί.     Χωρίς να ξεχνάμε ότι αυτός ο θεσμός αποδυναμώνονταν επί δεκαετίες συστηματικά και ανοήτως, από όλες τις κομματικές συμπαρατάξεις που η ενεργητικότητά τους εξαντλούνταν στη προσπάθεια για τη κατάληψη και τη διατήρηση της εξουσίας με τα «δοκιμασμένα» εργαλεία του νεποτισμού, της αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού, της μίζας, της διαφθοράς και των σκανδάλων παντός είδους.

    Όμως, για να λειτουργήσει επαρκώς το Σύστημα Υγείας, στην κατάσταση που το έφεραν οι εκάστοτε διαχειριστές  του, πρέπει:

    (α) να καλυφθεί     το ελλείπον ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, ώστε να επανακαθιερωθούν, ανθρωπίνως ανεκτά, ωράρια εργασίας

    (β) να διατεθούν     τα υλικά μέσα που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του,

    (γ) να πεισθεί ο πληθυσμός ότι     δεν έχει δικαίωμα (αντιδρώντας ως τρομοκρατημένος όχλος ή αγέλη) να επιβαρύνει το Σύστημα Υγείας με την παραμικρή ενόχληση, αλλά μόνο όταν υπάρχει σοβαρή ανάγκη.
 
4. Η ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΟΣΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ

Όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους, ο όρος «herd immunity» είθισται να αποδίδεται ως «ανοσία του Πληθυσμού» ή «ανοσία της Κοινότητας» και όχι ως «ανοσία της Αγέλης», γιατί, απλούστατα, οι άνθρωποι δεν αποτελούν «αγέλες» και δεν ζουν σε «αγέλες» (ή, μήπως, αποτελούν;).

Ο όρος herd immunity, με την έννοια της φυσικής ανοσίας του «πληθυσμού» ή της «κοινότητας» (και όχι της «αγέλης»), έχει θετικό πρόσημο.

Όπως γράφει ο ιστορικός Richard Evans στο εξαιρετικό έργο του «Η Επιδίωξη της Ισχύος: Η Ευρώπη 1815-1914» (2016, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2018), μια εντυπωσιακή και πρωτότυπη ιστορική σύνθεση που θα έπρεπε να μελετηθεί από καθέναν που ενδιαφέρεται για την αληθινή κατάσταση της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα:

«Τον 19ο αιώνα η άμεση ιατρική παρέμβαση ελάχιστα εμπόδισε και ακόμη λιγότερο θεράπευσε τις λοιμώδεις νόσους. Η υγειονομική επανάσταση που συντελέστηκε στις ευρωπαϊκές πόλεις το δεύτερο ήμισυ του αιώνα με την παροχή καθαρού νερού και τα σωστά αποχετευτικά συστήματα ήταν εκείνη που βοήθησε να σταματήσει η εξάπλωση της χολέρας και μείωσε τον επιπολασμό του τύφου, του τυφοειδούς πυρετού και παρόμοιων νόσων». (Evans, 466)

«Οι εκστρατείες για τη δημόσια υγεία έλαβαν δεόντως υπόψη τους αυτό το γεγονός, το οποίο σύντομα επιβεβαιώθηκε και για άλλες νόσους, στις οποίες περιλαμβάνονταν κυρίως η διφθερίτιδα, αλλά και η οστρακιά, η μηνιγγίτιδα, η πολιομυελίτιδα και ο τυφοειδής πυρετός, που μπορούσαν να μεταδίδονται με το φρέσκο γάλα ή το νερό. Η εκπαίδευση των ανθρώπων ώστε να τηρούν κανόνες προσωπικής καθαριότητας σε συνδυασμό με μέτρα δημόσιας υγείας, όπως η παροχή καθαρού νερού, ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την πρόληψη ασθενειών αυτού του είδους. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα ήταν η βαθμιαία εξαφάνιση των μεγάλων επιδημιών που σάρωναν κατά διαστήματα την Ευρώπη». (Evans, 462)

Αυτή η κοινωνικό-υγειονομική (και, όχι ιατρική) επανάσταση σε συνδυασμό με τη σχετική βελτίωση των συνθηκών και των ωραρίων εργασίας, της αμοιβής της εργασίας και της διατροφής (που επιτεύχθηκαν με την δράση των εργαζόμενων), και με την διάδοση ορισμένων κανόνων υγιεινής που άρχισαν να εφαρμόζονται από όλο και περισσότερους ανθρώπους (σε ό,τι αφορά την παρασκευή του φαγητού, το πλύσιμο των χεριών προ του φαγητού, την ατομική υγιεινή κατά την αφόδευση, κλπ.), είναι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος των ανθρώπων και στη φυσική ανάπτυξη της «ανοσίας του πληθυσμού».

«Κατά τον 19ο αιώνα, σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις δεν υπήρχε καθόλου αντλούμενο ή τρεχούμενο νερό, και οι περισσότερες δεν διέθεταν πόσιμο νερό (στον ποταμό Ρήνο, απ’ όπου έπαιρναν νερό για κάθε χρήση εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μόνο το 50% του συνολικού όγκου του νερού προέρχονταν από φυσικές πηγές ενώ το υπόλοιπο προέρχονταν από τις αποχετεύσεις 1.500.000 ανθρώπων που κατοικούσαν στη λεκάνη απορροής του ποταμού, από τα ανθρώπινα λύματα και τα βιομηχανικά απόβλητα 150 ορυχείων και 100 εργοστασίων…). Υπήρχαν πολύ λίγα αποχωρητήρια που είτε ξεχείλιζαν καθημερινά είτε ήταν πολύ μακριά από εκείνους που χρειάζονταν να τα χρησιμοποιήσουν (Evans, σ. 356)… Οι κατοικίες ήταν ανθυγιεινές, χωρίς εγκαταστάσεις υγιεινής. (σ, 357) Μέχρι το 1914, τα άλογα ήταν παρόντα σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις, σέρνοντας κάρα και άμαξες, λεωφορεία και τραμ… Τη δεκαετία του 1850, από τους δρόμους  του Λονδίνου έπρεπε να απομακρύνουν 20.000 τόνους κοπριάς ετησίως, και από τους δρόμους του Βερολίνου 100.000 τόνους ετησίως…» (Evans, 358)

Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, η μετάδοση των ασθενειών, που μέχρι τότε ήταν αυξανόμενη, άρχισε να υποχωρεί κυρίως με την ανάπτυξη των δικτύων υδροδότησης και αποχέτευσης των μεγάλων πόλεων και τη σχετική βελτίωση της κατάστασης του πληθυσμού από εργασιακή, οικονομική, διατροφική και υγειονομική άποψη.

Σ’ αυτή την εξέλιξη, η ιατρική που βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση, δεν έπαιξε κανένα ρόλο:

«Οι γιατροί αγνοούσαν την έννοια της αντισηψίας, δεν έπλεναν τα χέρια τους, δεν αποστείρωναν τα εργαλεία τους, χρησιμοποιούσαν μεταχειρισμένους επιδέσμους χωρίς να τους απολυμαίνουν.
Ο πρώτος γιατρός που αντιλήφθηκε τους κινδύνους των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, ο Ούγγρος Ignaz Semmelweis, διευθυντής της γυναικολογικής κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου της Βιέννης, έσωσε από το θάνατο λόγω επιλόχειου πυρετού, εκατομμύρια γυναίκες, αλλά  πλήρωσε με την ζωή του τις ευθύβολες διαπιστώσεις του, που κινητοποίησαν εναντίον του το ιατρικό κατεστημένο της Βιέννης που θεώρησε προσβλητική για τους γιατρούς την άποψη ότι «μπορούσαν να μεταδίδουν νόσους». (Evans, 486-7)
Στον γαλλο-πρωσικό πόλεμο (1870-71), οι Γάλλοι χειρούργοι ακρωτηρίασαν περίπου 13.200 άκρα, με ποσοστό θνησιμότητας 76% των ασθενών. Όλοι οι ακρωτηριασμοί  που έγιναν σε ανθρώπους που είχαν τραυματιστεί στην Κομμούνα του Παρισιού (1871), οδήγησαν στον θάνατο… (Evans, 488)
Ο θάνατος ήταν μονίμως παρών. (Evans, 468). Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, «τα νοσοκομεία ήταν τόποι στους οποίους πήγαιναν οι ασθενείς για να πεθάνουν…» (Evans, 488)

Ο Robert Koch, που είχε ανακαλύψει τον βάκιλο του τύφου το 1884, στάλθηκε από το Βερολίνο στο Αμβούργο για να αντιμετωπίσει την επιδημία του τύφου που έπληξε την πόλη. Αντικρύζοντας την κατάσταση των κατοικιών στις φτωχές συνοικίες δίπλα στο λιμάνι, ενθυμούμενος τις βρώμικες κατοικίες που είχε δει στην Αίγυπτο και τις Ινδίες, στράφηκε στην ομάδα του και είπε: «Κύριοι, ξέχασα ότι βρίσκομαι στην Ευρώπη». Στο απόγειο της εποχής του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ήταν δύσκολο να υπάρχει μια πιο καταδικαστική ετυμηγορία».  (Evans, 466) 

Σήμερα, η φυσική «ανοσία του πληθυσμού» αποτελεί βασικό «επιχείρημα» όχι για την προώθηση των συνθηκών που την κατέστησαν ισχυρή και αποτελεσματική στο παρελθόν, αλλά για την επέκταση μιας αμφίβολης τεχνητής δήθεν «ανοσίας» μέσω των καταναγκαστικών εμβολιασμών σε ολόκληρο τον πληθυσμό, με την προβολή του (ανεδαφικού και ατεκμηρίωτου) ισχυρισμού ότι «όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των εμβολιασμένων σε μια κοινότητα, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανοσία που διαθέτει έναντι ενός λοιμογόνου παράγοντα».

Αλλά, ο ισχυρισμός αυτός διαψεύδεται καθημερινά από την πραγματικότητα δεδομένου ότι νοσούν όχι μόνο τα πλήρως εμβολιασμένα άτομα αλλά και οι πλήρως εμβολιασμένες κοινότητες: στα σχολεία και τα πανεπιστήμια που δέχονται μόνο πλήρως εμβολιασμένους μαθητές και σπουδαστές και στο στρατό, σημειώνονται συχνά εξάρσεις της νόσου για την οποία έχουν εμβολιαστεί. Γι’ αυτό, οι «ειδικοί» αναγκάζονταν να αναθεωρούν διαρκώς το ποσοστό των ανθρώπων που «πρέπει να εμβολιαστούν», προκειμένου να διασφαλιστεί η περίφημη αλλά (φευ, άπιαστη) τεχνητή «ανοσία της κοινότητας»: έτσι, ξεκίνησαν τοποθετώντας στο 50% το ποσοστό του πληθυσμού που «πρέπει» να καλυφθεί προκειμένου να επιτευχθεί η «ανοσία του πληθυσμού» (herd immunity) και σταδιακά το ανέβασαν στο 95% και, εν συνεχεία, στο 100%, άνευ αποτελέσματος πάντοτε. Κι αυτό, γιατί απλούστατα:

  • Η ανοσία από τα εμβόλια διαρκεί δύο χρόνια (στην καλύτερη περίπτωση).
     
  • Οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν τη νόσο.
     
  • Οι εμβολιασμένοι προκαλούν δυσμενέστερη μετάλλαξη των ιών απέναντι στους οποίους ανοσοποιήθηκαν, και τους μεταδίδουν στον πληθυσμό.

5. Η ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ» ΜΕΛΕΤΩΝ: Δρ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Συγχαρητήρια της zougla.gr για τη δημοσίευση του άρθρου του Γιάννη Ιωαννίδη (John Ioannidis) «Πανδημία κορωναϊού: Είμαστε μπροστά σε ένα φιάσκο;»
https://www.zougla.gr/ygeia/article/pandimia-koronoiou-imaste-mprosta-se-ena-fiasko

Είναι η πρώτη γνήσια επιστημονική (και όχι «επιστημονική») τοποθέτηση μέσα στην καταιγίδα της μαζικής παράνοιας του τρόμου που καλλιεργούν συστηματικά οι έμμισθοι πλασιέ του φόβου και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης και η ομάδα του στο METRICS, ήταν και είναι μια αχτίδα φωτός στην προσπάθεια της αποκάλυψης των στατιστικών της λαθροχειρίας και της απάτης που χαρακτηρίζουν της δήθεν «επιστημονικές μελέτες» που χρηματοδοτεί Big Pharma (για την προώθηση των τοξικών προϊόντων της, μεταξύ των οποίων και τα εμβόλια, που αποτελούν το «Άγιο Δισκοπότηρό» της). Βλ. δύο από τις εκατοντάδες σχετικές εργασίες του:

• Ioannidis JP. Contradicted and initially stronger effects in highly cited clinical research. Journal of American Medical Association - JAMA 2005 Jul 13; 294(2): 218-28.

• Ioannidis JP. Why most published research findings are false. PloS Med 2005 Aug; 2(8): e!24.



6. ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

«Η επιστημονική στάση δεν βρίσκεται στο να συνεχίζεις να πραγματεύεσαι κάτι, δίχως να νοιάζεσαι για το τι συμβαίνει στο αντικείμενο της πραγματείας σου».
Κ. Καστοριάδης

Και τώρα, όλοι στρέφονται στην «επιστήμη». Αλλά, η επιστήμη δεν είναι ένα ουδέτερο εργαλείο από κοινωνική και πολιτική άποψη. Είναι μια ενεργός πολιτική δύναμη στην υπηρεσία της κρατικής εξουσίας που την χρησιμοποιεί. Συνεπώς, στο βαθμό που ενδιαφερόμαστε για τον έλεγχο της κρατικής εξουσίας, δεν μπορούμε παρά να ενδιαφερόμαστε και για τον έλεγχο της επιστημονικής δραστηριότητας που εξυπηρετεί αυτή την εξουσία.

Οι επιστήμονες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν κάποτε ότι είναι αδύνατον να καλύπτουν επ' άπειρον τις πιθανές καταστρεπτικές συνέπειες ορισμένων δραστηριοτήτων τους, καταφεύγοντας διαρκώς στα ιδεολογήματα της δήθεν απολιτικής «καθαρής επιστήμης». Γιατί μια τέτοια επιστήμη δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Κάθε επιστημονική δραστηριότητα είναι συγχρόνως και μια πολιτική πράξη. Και, ως τέτοια, κρίνεται απ' αυτούς που εξυπηρετεί. Κι είναι καιρός ν' αρχίσει να κρίνεται ως τέτοια, κι από εκείνους που την υφίστανται.

Στην εποχή μας, με ολοφάνερη την απόλυτη αδυναμία του διαχωρισμού μεταξύ «της ανακάλυψης και της εφαρμογής» ή μεταξύ «της επιστημονικής έρευνας και των ενδεχόμενων τρόπων εκμετάλλευσής της», αυτή καθαυτή η επιστημονική έρευνα μάς αφορά στον ίδιο βαθμό που μας ενδιαφέρουν και οι διάφοροι πιθανοί τρόποι της εκμετάλλευσής της.

Συνεπώς, είναι φυσικό να μας ενδιαφέρουν οι ανομολόγητες σχέσεις μεταξύ πολιτικο-στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών και πανεπιστημιακών ερευνητικών κέντρων, τα «προϊόντα» αυτών των σχέσεων και οι διάφοροι πιθανοί τρόποι χρησιμοποίησής τους.

Σίγουρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να φωτιστούν αυτές οι σχέσεις, τα προϊόντα και οι τρόποι χρησιμοποίησής τους, εάν ληφθεί υπόψη ότι όλες οι μεγάλες και μεσαίες χώρες του κόσμου διαθέτουν πάνω από 100.000 εργαστήρια βιολογικού πολέμου, ταξινομημένα σε 4 κατηγορίες ασφάλειας (Bio-Safety Laboratories ή BSL-1, BSL-2, BSL-3 και BSL-4), με την ύψιστη κατηγορία (BSL-4) που αφορά τους πλέον επικίνδυνους και θανατηφόρους μικρο-οργανισμούς, αποτελεί «προνόμιο» των μεγάλων δυνάμεων.

Σ’ αυτό το δίκτυο εργαστηρίων (που μετά τη Συνθήκη για την Απαγόρευση των Βιολογικών Όπλων του 1969, άλλαξαν τη στρατιωτική τους στολή με πολιτική ενδυμασία και τις στρατιωτικές τους ονομασίες με πολιτικές) απασχολούνται δεκάδες χιλιάδες «επιστήμονες»-Φρανκεστάιν, που τεμαχίζουν το DNA των ανθρώπων και των μικροοργανισμών και ανασυνδέουν τα κομμάτια του, διακατεχόμενοι από τον «πυρετό του χρυσού και της δόξας».

Κλεάνθης Γρίβας
24 Μαρτίου 2020




Πηγή:   zougla.gr



Σας άρεσε το άρθρο?
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟ FACEBOOK ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ή κάντε κλικ παρακάτω στα εικονίδια κοινωνικών δικτύων επιλογής σας:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου