Ακούμε συχνά ότι πρέπει να τρώμε ψάρι τουλάχιστον μια-δυο φορές την εβδομάδα, κι αυτό είναι απολύτως σωστό διότι τα λιπαρά ψάρια περιέχουν ορισμένα ωμέγα-3 λιπαρά μόρια που μπορεί να λείπουν από το σώμα μας (τα EPA και DHA).
Ωστόσο ορισμένα ψάρια έχουν μια αρνητική πλευρά: περιέχουν υδράργυρο ένα μέταλλο που κάνει κακό στο σώμα μας. Αρχικά δεν δόθηκε μεγάλη σημασία στην παρουσία του υδραργύρου στα ψάρια αλλά φαίνεται πως έχει σημασία για την υγεία μας.
Ο υδράργυρος
Τα περισσότερα μέταλλα (π.χ. ο σίδηρος) χρειάζονται σε μικρές ποσότητες στο σώμα αλλά δημιουργούν πρόβλημα όταν βρίσκονται πάνω από κάποιο όριο. Ο υδράργυρος όμως, ένα βαρύ μέταλλο που στη συνήθη θερμοκρασία βρίσκεται σε ρευστή κατάσταση, είναι απολύτως τοξικός για το σώμα προσβάλλοντας κυρίως το νευρικό σύστημα. Από παλιά είχαν παρατηρηθεί στη Βρετανία συμπτώματα ψευδίσματος και τρεμούλας σε εργαζόμενους που έφτιαχναν καπέλα και εισέπνεαν αναθυμιάσεις υδραργύρου, εξ’ ου και η αγγλική ιδιωματική έκφραση mad as a hatter (παλαβός σαν καπελάς).
Ο υδράργυρος επηρεάζει αρνητικά την καρδιά, τα νεφρά και το συκώτι. Αν κάποιος καταπιεί καθαρό υδράργυρο σαν αυτόν που υπάρχει στα θερμόμετρα, ο κίνδυνος δεν είναι μεγάλος εξαιτίας της μικρής απορρόφησής του από το έντερο. Αν όμως το θερμόμετρο σπάσει και ο υδράργυρος πέσει στο χαλί, μπορεί να προκαλέσει σοβαρή δηλητηρίαση διότι εξατμίζεται και απορροφάται μέσω της εισπνοής. Όταν εισέλθει στο σώμα δεν απεκκρίνεται εύκολα επειδή είναι 14 φορές βαρύτερος από το νερό.
Σύμφωνα με τoν αμερικανικό οργανισμό ΕΡΑ (Environmental Protection Agency), ο άνθρωπος δεν πρέπει να παίρνει πάνω από 0,1 μg υδραργύρου την ημέρα ανά κιλό σωματικού βάρους (το μg διαβάζεται μικρογραμμάριο και είναι το εκατομμυριστό του γραμμαρίου). Αυτό σημαίνει ότι μια γυναίκα 60 κιλών δεν πρέπει να παίρνει πάνω από 6 μg υδραργύρου την ημέρα. Συχνά όμως, το όριο ξεπερνιέται από όσους έχουν πολλά μαύρα σφραγίσματα στα δόντια τους. Ο υδράργυρος αποτελεί το 50% των αμαλγαμάτων και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ανακαλύφθηκε ότι εξατμίζεται από τα σφραγίσματα. Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες εξατμίζονται 2-17 μg υδραργύρου την ημέρα ανάλογα βέβαια με τον αριθμό των σφραγισμάτων.
Ωστόσο ο μεγαλύτερος κίνδυνος τοξικότητας από τον υδράργυρο φαίνεται πως βρίσκεται στα ψάρια τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ ότι τα αμαλγάματα. Ο υδράργυρος εξέρχεται στην ατμόσφαιρα από τη γη με διάφορους φυσικούς τρόπους όπως μέσω των ηφαιστείων ενώ ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από τη βιομηχανία (θεωρείται ότι υπάρχει σήμερα διπλάσια ποσότητα υδραργύρου στο περιβάλλον σε σχέση με την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και ότι αυξάνεται 1% ετησίως). Από τον αέρα, ο υδράργυρος πέφτει με τη βροχή στο έδαφος και καταλήγει στις θάλασσες και τις λίμνες. Εκεί οι μικροοργανισμοί τον μετατρέπουν σε μια μορφή που λέγεται μεθυλοϋδράργυρος και απορροφάται εύκολα από το ανθρώπινο σώμα. Το μικρό ψάρι τρώει τους μικροοργανισμούς και ο υδραργυρος ενώνεται σφιχτά στις πρωτεΐνες του. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και συσσωρεύει ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες. Όσο πιο μεγάλο και ηλικιωμένο είναι ένα ψάρι τόσο περισσότερο υδράργυρο περιέχει (τα πιο μολυσμένα ψάρια είναι ο καρχαρίας και ο ξιφίας.
Κατανάλωση ψαριών και υδράργυρος
Αυτή η αρνητική πλευρά της κατανάλωση ψαριών δεν έχει τονιστεί στην Ελλάδα αρκετά αλλά στις ΗΠΑ θεωρείται πλέον σημαντική. Για παράδειγμα, μια γυναίκα 60 κιλών δεν πρέπει να παίρνει πάνω από 42 μg υδραργύρου την εβδομάδα. Ο ξιφίας όμως έχει 1,8 μg υδράργυρο ανά γραμμάριο άρα αν κάποιος φάει μια μερίδα 150 γραμμαρίων πρέπει ν’ αφήσει να περάσει τουλάχιστον ένας μήνας πριν περιλάβει ξανά στη διατροφή του ψάρια. Ανάλογα με τον υδράργυρο που μετρήθηκε στα διάφορα είδη, έχει καταρτιστεί ένας πίνακας για το πόσο συχνά μπορεί κανείς να τρώει από κάθε είδος. Ο φρέσκος τόνος που έχει υδράργυρο 0,93 μg ανά γραμμάριο (πρόκειται για σημαντική ποσότητα) μπορεί να τρώγεται το πολύ δύο φορές το μήνα και η ιππόγλωσσα που έχει 0,31 μg ανά γραμμάριο μια φορά την εβδομάδα. Φυσικά, αυτά τα νούμερα αποτελούν ένα μέσο όρο. Στη Μεσόγειο θάλασσα έχει ψαρευτεί τόνος ακόμα και με περιεκτικότητα 1,36 μg ανά γραμμάριο, όσο έχει ο καρχαρίας.Το 2004, οι αμερικανικοί οργανισμοί FDA και ο EPA, με μια κοινή τους ανακοίνωση προέτρεψαν τις έγκυες γυναίκες, όσες ενδέχεται να μείνουν έγκυες και τις γυναίκες που θηλάζουν μικρά παιδιά να τρώνε μεν δύο φορές την εβδομάδα ψάρι (όπως είναι η διατροφική σύσταση για να παίρνουν τα ωμέγα-3 λιπαρά) αλλά να αποφεύγουν τα τέσσερα είδη ψαριών που περιέχουν τα υψηλότερο επίπεδα υδραργύρου: τον καρχαρία, τον ξιφία, το βασιλικό σκουμπρί, και το λευκό μπακαλιάρο (πλακολεπιδόπτερο). Λίγο αργότερα, οι δύο αμερικανικοί οργανισμοί επέστησαν την προσοχή και στον τόνο που επίσης είναι ένα μεγάλο και μακρόβιο ψάρι. Αρκετός κόσμος που δεν έχει χρόνο για μαγείρεμα καταφεύγει συχνά σε κονσέρβες τόνου και ορισμένοι ειδικοί είπαν ότι δεν πρέπει να καταναλώνονται πάνω από δύο φορές την εβδομάδα.
Μια εναλλακτική λύση στην κατανάλωση ψαριών που έχει προταθεί σχετικά με το θέμα του υδραργύρου είναι οι κάψουλες ιχθυελαίου. Ο υδράργυρος είναι υδατοδιαλυτός που σημαίνει ότι μετά την απόσταξη του ψαρόλαδου, το μέταλλο παραμένει στο ψάρι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα βαριά μέταλλα όπως ο μόλυβδος και το κάδμιο. Όταν μια μελέτη εξέτασε πέντε δημοφιλείς μάρκες που πωλούν ιχθυέλαιο ως διατροφικό συμπλήρωμα, βρήκε ότι στις τρεις ο υδράργυρος ήταν κάτω από τα 6 μg ανά λίτρο και στις άλλες δύο μεταξύ 10-12 μg ανά λίτρο, ποσότητες οι οποίες είναι μηδαμινές σε σχέση μ’ αυτές που υπάρχουν στα ψάρια. Βέβαια, δεν είναι όλα τα ψάρια μολυσμένα με ψευδάργυρο. Οι σαρδέλες, ειδικά οι μικρές, περιέχουν πολύ λίγο υδράργυρο και συγχρόνως πολλά ωμέγα-3 λιπαρά οξέα. Ένα άλλο ψάρι που περιέχει πολλά ω-3 λιπαρά και λίγο υδράργυρο είναι ο σολομός. Τελικά φαίνεται πως οι σαρδέλες και ο σολομός είναι τα πιο υγιεινά ψάρια.
Να σημειωθεί εδώ ότι η σύσταση να τρώμε ψάρια βασίζεται στην περιεκτικότητά τους σε ω-3 λιπαρά. Αν ένα ψάρι δεν έχει ικανοποιητικές ποσότητες σε ω-3 δεν υπάρχει λόγος να καταναλώνεται όσον αφορά την πλευρά της υγείας. Τα ίδια τα ψάρια δεν παράγουν τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα αλλά τα αποκτούν μέσω της τροφής τους.
Τα ω-3 περιέχονται στο φυτοπλαγκτόν που αποτελεί την τροφή των μικρών ψαριών. Τα μεγαλύτερα ψάρια τρώνε τα μικρά και αποκτούν τα ωμέγα 3. Πάντως, παρουσιάζονται μεγάλες διαφορές στα διάφορα είδη ψαριών. Για μια ωμή ποσότητα 170 γραμμαρίων, το ατλαντικό σκουμπρί περιέχει 3,9 γραμμάρια EPA και DHA, η ρέγκα 2,7 γραμμάρια, o άγριος σολομός 2,4 γραμμάρια, ο τόνος και οι σαρδέλες 1,5 γραμμάρια. Τα άπαχα ψάρια όπως ο μπακαλιάρος, η γλώσσα και ο λούτσος έχουν το ένα δέκατο του ατλαντικού σκουμπριού σε ωμέγα 3.
Τέλος να σημειώσουμε ότι τα ψάρια δεν είναι μολυσμένα μόνο με βαριά μέταλλα αλλά και με δεκάδες άλλα τοξικά που συσσωρεύονται στο λιπώδη ιστό τους (τα οποία βρίσκουν το δρόμο προς τις κάψουλες που έχουν ιχθυέλαιο). Ένα από αυτά τα τοξικά είναι οι διοξίνες που προέρχεται από τα βιομηχανικά απόβλητα και έχει τη δυνατότητα να βρεθεί στον πυρήνα του κυττάρου αλλοιώνοντας το DNA. Πάντως, τα ψάρια δεν είναι τα μόνα μολυσμένα τρόφιμα. Πολλές άλλες τροφές εκτός από τα ψάρια περιέχουν διοξίνες και άλλα τοξικά συστατικά.
Πηγή:healthyliving.gr
Σας άρεσε το άρθρο?
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Σας
άρεσε το άρθρο? Μοιραστείτε το στο Facebook με ένα ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ή κάντε κλικ παρακάτω στα εικονίδια κοινωνικών δικτύων επιλογής σας:
ή κάντε κλικ παρακάτω στα εικονίδια κοινωνικών δικτύων επιλογής σας:
